روابط عمومی؛ مظلومی غریب، مقتدری مؤثر

یادداشت/میلاد ربیع‌زاده؛ در دنیای پرشتاب و پیچیده امروز، «روابط عمومی» دیگر تنها یک بخش اجرایی نیست، بلکه یک نهاد استراتژیک و رکن اساسی برای حفظ، توسعه و ترمیم تصویر سازمان در افکار عمومی به‌شمار می‌آید. با این حال این جایگاه مهم و مؤثر، همچنان در بسیاری از سازمان‌ها، مظلومانه و غریبانه با نادیده‌انگاری و کم‌توجهی مدیران مواجه است.

روابط عمومی، با آنکه در خط مقدم ارتباط با رسانه‌ها، افکار عمومی، مخاطبان و ذی‌نفعان درون و برون سازمان قرار دارد، اغلب تنها زمانی مورد توجه قرار می‌گیرد که بحرانی رخ دهد؛ آن‌هم نه برای ستایش از نقش مؤثرش در مدیریت بحران، بلکه گاه برای جبران نبود زیرساخت‌های ارتباطی، کم کاری یا تعلل، ضعف و حتی ناکارآمدی بخش‌های دیگر مجموعه، روابط عمومی با قدرت نرم خود می‌تواند بحران‌ها را مهار، تصویر سازمان را ترمیم و افکار عمومی را مدیریت کند، اما این توانمندی‌ها غالباً در سایه بی‌مهری و نبود نگاه راهبردی مدیران ارشد آن‌گونه که باید دیده نمی‌شود.

اقتدار روابط عمومی در رشد، پویایی و سلامت سازمان نهفته است. این نهاد، پل ارتباطی میان سازمان و جامعه، حلقه اتصال میان سیاست‌گذار و مخاطب و بسترساز اعتماد و تعامل میان درون و برون‌ سازمان است.

همواره معتقد بوده‌ام که روابط عمومی چشم بینا، گوش شنوا و زبان گویای سازمان‌ها و مدیران است که هر چه بیشتر به آن توجه شود و مورد حمایت مدیران قرار گیرد می‌تواند عملکردی به مراتب قوی‌تری از خود به نمایش گذارد.

متأسفانه در کشور ما روابط عمومی‌ها اکثرا با کمترین منابع، محدودترین اختیارات، کمترین توجهات و البته بیشترین انتظارات مواجه‌اند. افراد پرتلاش این حوزه، شبانه‌روز درگیر تحلیل، تولید محتوا، پاسخگویی، اقناع افکار عمومی و ارتباط با رسانه‌ها، پیشگیری و مدیریت بحران و بسیاری از مسئولیت‌های نوشته و نانوشته هستند بی‌آنکه بخش‌های دیگر سازمان به ویژه مدیران چالش‌ها، فشارهای روانی و مسئولیت سنگین این جایگاه را درک کرده باشند.

۲۷ اردیبهشت‌ماه در تقویم ملی ما روز روابط عمومی و ارتباطات نامیده شده تا فرصتی برای بازاندیشی در جایگاه این نهاد مؤثر، زمانی برای قدردانی از آنانی که در سکوت اما با اقتدار چرخ‌های ارتباطی سازمان‌ها را می‌چرخانند؛ برای بازنگری در سیاست‌گذاری‌ها، توجه به توانمندسازی این بخش و اعتماد به ظرفیت‌های حرفه‌ای فعالان روابط عمومی که عاشقانه با تمام وجود و علی‌رغم سختی‌های فراوان در راستای رشد و اعتلای مجموعه خود کار می‌کنند.

به عنوان عضوی کوچک از خانواده بزرگ روابط عمومی و ارتباطات امیدوارم روزی فرا برسد که این حوزه مهم و اثرگذار آنگونه شایسته است مورد توجه، حمایت و قدردانی قرار گیرد.

باشد که با درک صحیح از اهمیت روابط عمومی، شاهد نهادینه شدن نگاه حرفه‌ای‌تر، راهبردی‌تر و مهربانانه‌تر به این رکن حیاتی سازمان‌ها باشیم.