به گزارش آسمان اقتصاد، در سالهای پس از برجام، روزنههایی برای ورود سرمایهگذاران خارجی به بورس تهران و بازار پول ایران گشوده شد. شاخص بورس رشد کرد، نهادهای بینالمللی علاقهمند شدند و حتی برخی از صندوقهای سرمایهگذاری خارجی، دفاتر نمایندگی خود را در ایران راهاندازی کردند. اما این روند، بهدلیل بازگشت تحریمها، بیثباتی سیاسی، نوسانات شدید نرخ ارز و نبود زیرساختهای حقوقی و اطلاعاتی شفاف، به سرعت متوقف شد.
سرمایهگذاران خارجی برای ورود به هر بازاری، پیش از هر چیز به ثبات اقتصادی، امکان پیشبینیپذیری، امنیت سرمایه و قابلیت خروج آسان از بازار توجه دارند. در ایران، عدم امکان انتقال ارز، محدودیتهای شدید بانکی، نبود مقررات بینالمللی پذیرفتهشده (مانند IFRS یا FATF) و همچنین فضای بسته اطلاعاتی، باعث شده بازارهای مالی ایران از فهرست گزینههای جذاب سرمایهگذاران جهانی خارج شود.
از سوی دیگر، نبود ابزارهای متنوع مالی، محدود بودن ابزارهای پوشش ریسک، و شفاف نبودن صورتهای مالی بسیاری از شرکتهای بورسی نیز بر بیاعتمادی سرمایهگذاران افزوده است.
با این حال، اگر اصلاحات ساختاری و حقوقی در نظام بازار سرمایه، شفافسازی مقررات مالی، رفع موانع بانکی و اتصال مجدد به نظام مالی جهانی در دستور کار قرار گیرد، هنوز هم میتوان امیدوار بود که بخشی از منابع بینالمللی جذب شود، بهویژه در حوزههایی مانند انرژیهای تجدیدپذیر، فناوری اطلاعات، صنایع دانشبنیان و پروژههای زیرساختی.
سرمایهگذاری خارجی در بازارهای مالی، تنها یک فرصت اقتصادی نیست؛ معیاری از اعتماد جهانی به سیاستگذاری داخلی است. تا زمانی که این اعتماد بازسازی نشود، روند سرمایهگذاری خارجی همچنان با سکون یا حتی عقبگرد مواجه خواهد بود.
نویسنده: مهساباغفلکی